هفت مدير زندانی بهائی به بندهای خطرناک‌تر زندان محل نگهداری‌شان منتقل شدهاند.
در مورد دو زندانی زن، شرايط جا به جا کردن آنها اين نگرانی را به وجود آورده که شايد اين تغيير به اين منظور بوده که فضائی ناامن و تهديد کننده برای سلامت آنها ايجاد شود.
جامعۀ جهانی بهائی اطلاع یافته که تا کنون یکی از اين خانم ها، فریبا کمال آبادی، از زمانی که به بند معروف «۲۰۰» در زندان گوهردشت فرستاده شده، مورد تهدید بدنى زندانیان ديگر قرار گرفته است.
بانی دوگال، نمایندۀ ارشد جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل، گفت: «ظاهراً فضای این بند به شدت ملتهب است و تنش و دشمنی زیادی بین زندانیان وجود دارد.»
خانم کمال آبادی، همراه مهوش ثابت، روز شنبه به بند ۲۰۰ منتقل شد.
خانم دوگال گفت: «مشکل بتوان دربارۀ دلیل این انتقال مطمئن شد. با این حال ما معتقدیم که زنان بهائی از زمانی که به گوهردشت رسیده اند، عليرغم شرايط بسيار دشوار زندگی خودشان، توانسته‌اند برای هم‌بندان خود منبع آسايش و اميد شوند. ظاهراً مسئولان زندان با ديدن نشانه‌هائی از احترام به آنان در زندانيان ديگر نگران شده اند و از اتهام 'تبلیغ' آئين بهائی در زندان به عنوان دليل افزايش فشارها بر آنها استفاده کرده‌اند.»
خانم دوگال افزود که این دو زن در دوران زندان، با روح خدمت به دیگران رفتار کرده اند. برای مثال آنها در زمستان ۱۳۸۷ (اوایل ۲۰۰۹) با روزنامه نگار ایرانی-ژاپنی-آمریکایی ، رکسانا صابری، در زندان اوین هم بند بودند که بعداً نوشت آنها به او در عبور از سختی‌های آن دوران کمک کردند.
هفتۀ پیش، با اعلانی عمومی به همۀ زندانیان گفته شد نبايد هیچ ارتباطی با دو زن بهائی داشته باشند. با این حال هم زندانی ها، بدون توجه به این اعلان، به ارتباط با آنها ادامه دادند.
خانم دوگال گفت: «پس از انتقال این خانم ها، تعدادی از زندانیان، با وجود ممانعت نگهبانان، به طبقۀ پایين رفتند تا آن دو را در محل جدید ملاقات کنند.»
به گفتۀ خانم دوگال، به خانم ها کمال آبادی و ثابت – پیش از انتقال – گفته شده بود که به زندانیان بند ۲۰۰ دربارۀ آن دو «هشدار» داده شده است.
او گفت: «ما به شدت نگرانیم که این انتقال به عنوان وسیله ای برای ایجاد محیطی ناامن که جان یا آسایش جسمی این دو زن بی گناه را تهدید کند، طراحی شده باشد.»
شرایط دشوار و غیربهداشتی
هفت رهبر بهائی در مرداد ۱۳۸۹ (اوت ۲۰۱۰) به زندان گوهردشت، حدود ۵۰ کیلومتری غرب تهران، فرستاده شدند. آنها پس از آن که مدت ۲۰ ماه بدون اتهام در بازداشت نگه داشته شدند، به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلات غیرقانونی متهم، محاکمه و به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. همۀ اتهامات تکذیب شد.
شرایط دشوار و غیربهداشتی
هفت رهبر بهائی در مرداد ۱۳۸۹ (اوت ۲۰۱۰) به زندان گوهردشت، حدود ۵۰ کیلومتری غرب تهران، فرستاده شدند. آنها پس از آن که مدت ۲۰ ماه بدون اتهام در بازداشت نگه داشته شدند، به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلات غیرقانونی متهم، محاکمه و به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. همۀ اتهامات تکذیب شد.
در حالی که زندان گوهردشت به خاطر شرایط ناگوار و غیر بهداشتی اش معروف است، زندانیان بهائی در آغاز از بعضی عناصر خشونت بارتر مجموعه دور نگه داشته می شدند. آنها همچنین نسبتاً مرتب به فضاهای ورزشی بیرون دسترسی داشتند.
اما در چند هفتۀ گذشته، هر هفت نفر از محلی که ابتدا داشتند، به بندهایی که شرایط بسیار بدتری دارند منتقل شده اند.
پنج مرد سه هفته پیش به بخش معروف به بند ۴، بخش قرنطینه ای که برای زندانیان سیاسی کنار گذاشته شده، منتقل شدند. این بخش زندانيان بيشترى دارد و بنا به گزارش ها تحت مراقبت شدید است. اين مردان اکنون از محرومیت های شدید جسمی رنج می برند.
خانم دوگال گفت: « سه نفر از آنها در یک سلول هستند و دو نفر دیگر در سلولی دیگر. در هر سلول دو تخت هست، بنابراین یکی از آنها باید روی زمین بخوابد.»
خانم دوگال گفت: «زندانیان این بخش از زندان فقط در زمان های مقرّر می توانند برای استفاده از هوای تازه بیرون بروند، در حالی که پیشتر هر وقت می خواستند می توانستند چنین کنند.»
درخواست از دولت ها
خانم دوگال گفت: «ما در نامۀ سرگشادۀ خود به تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰) به رئیس قوۀ قضائیۀ ایران تأکید کردیم که چنین محیط خشن و توهین آمیزی سزاوار حتی خطرناک ترین مجرمان هم نیست.»
درخواست از دولت ها
خانم دوگال گفت: «ما در نامۀ سرگشادۀ خود به تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰) به رئیس قوۀ قضائیۀ ایران تأکید کردیم که چنین محیط خشن و توهین آمیزی سزاوار حتی خطرناک ترین مجرمان هم نیست.»
«ما بار دیگر به دولت ایران می گوییم، آیا در نظر آنها تحمیل چنین شرایطی بر شهروندان بی گناه با رحمت و عدالت اسلامی توافق دارد؟»
خانم دوگال گفت: «ما همچنان دولت ها و انسان های خیرخواه را در سراسر دنیا فرا می خوانیم تا به هر طريقى که می توانند دولت ایران را متوجه كنند که اقدامات اش زير نظر است و مسئول امنیت این هفت نفر و بیش از ۵۰ بهائی دیگر است که در ایران زندانی شده اند.»
جزئیات بیشتر
این هفت نفر – بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال آبادی و عفیف نعیمی – پیش از دستگیری شان در ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ (۲۰۰۸)، اعضای یک گروه ملّی بودند که در رسیدگی به حداقل نیازهای جامعۀ ۳۰۰ هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد.
جزئیات بیشتر
این هفت نفر – بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال آبادی و عفیف نعیمی – پیش از دستگیری شان در ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ (۲۰۰۸)، اعضای یک گروه ملّی بودند که در رسیدگی به حداقل نیازهای جامعۀ ۳۰۰ هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد.
گزارش های محاکمه و صدور حکم برای این مدیران بهائی، همصدایی جهانی دولت ها – از جمله استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایرلند، هلند، زلاند نو، بریتانیا و ایالات متحدۀ آمریکا – را در محکوم کردن این اقدام برانگیخته است. اتحادیۀ اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه سازمان های حقوق بشر بسیار، گروه های دیگر و افراد بیشمار به این اعتراض جهانی پیوستند.
در ۳۰ آذر ۱۳۸۹ (۲۱ دسامبر ۲۰۱۰)، سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که «نگرانی عمیقی از نقض جدی، مداوم و مکرر حقوق بشر» در ایران ابراز می داشت. قطعنامه به ویژه تبعیض علیه اقلیت ها، از جمله پیروان آئین بهائی را در ایران محکوم کرد.
