هُو اللّه
ای خداوند بيمانند به حکمت کبرايت اقتران در بين اقران مقدّر فرمودی تا سلاله انسان در عالم امکان تسلسل يابد و همواره تا جهان باقی به عبوديّت و عبادت و پرستش و ستايش و نيايش درگاه احديّتت مشغول و مألوف گردند وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلّا لِيَعْبُدُوْنَ حال اين دو مرغ آشيانه محبّتت را در ملکوت رحمانيّتت عقد اقتران ببند و وسيله حصول فيض جاودان فرما تا از اجتماع آن دو بحر محبّت موج الفت بر خيزد و لآلی سلاله نجيبهء مقدّسه بر ساحل وجود ريزد مَرَجَ البَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ يَخْرُجُ مِنْهُمَا الْلُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ . ای خداوند مهربان اين اقتران را اسباب توليد دُرّ و مرجان رما انّک انت المقتدر العزيز الغفور الرّحمن الرّحيم . ع ع
