عید رضوان

 

 

پس از تبعید حضرت بهاءالله و خانواده و جمعی از اصحاب ایشان، از ایران به بغداد در ممالک عثمانی، که به دستور ناصرالدین شاه صورت گرفت، حضرت بهاءالله قریب به ده سال در این شهر ساکن بودند (به جز دو سال که در کوه های سلیمانیّه سپری فرمودند).

در مدت اقامت ایشان در بغداد به خصوص پس از رجعت از کوه های سلیمانیه، حضرت بهاءالله از نفوذ کلام و عزت و اعتبار بالایی در بین مردم بغداد برخوردار بودند. این مقام و موقعیت، بر معاندین و علمای آن دیار و همچنین علمای ایران خوش نمی آمد به طوری که باز هم به تحریک جمعی از علمای حسود و نیز دربار قاجار، دولت عثمانی دوباره، ایشان را از شهر بغداد به شهر اسلامبول که فاصله بسیار بیشتری تا مرزهای ایران داشت، تبعید نمودند.

علاوه بر این جمعی از اصحاب را که گرد ایشان گرد آمده بودند و تحت حمایت و هدایت ایشان بودند، را متفرّق نموده و به این وسیله قصد داشتند که با جدایی افکندن در بین مومنین و نیز تبعید حضرت بهاءالله به دیار بعید، از نفوذ و رسوخ دیانت جدید در بین مردم به خصوص در نواحی مرزی ایران بکاهند.

پس از ابلاغ حکم تبعید و ترک بغداد، حضرت بهاءالله با جمعی از پیروان و اعضای خانواده خود مدت 12 روز را در باغی در حوالی بغداد، به نام باغ نجیبیّه (باغ نجیب پاشا) گذراندند. این دوازده روز در بین بهائیان، مهم ترین ایام در تاریخ بهائی محسوب می شود، زیرا حضرت بهاءالله در این ایام و البته دقیقاً در روز اول اردیبهشت، به طول علنی و آشکار، رسالت خود را اعلان فرمودند و به اصحاب و مومنین بابی، ظهور دیانت جدید و رسالت خود را ابلاغ کردند.

از این تاریخ به بعد، دور دیانت بابی، منقضی شد و دیانت جدید بهائی، متولد گشت و حضرت بهاءالله اظهار فرمودند که ایشان همان موعود کتاب بیان هستند که حضرت باب در آثار خود بارها از ایشان به نام ” مَن یُظهرُهُ الله” نام برده اند.

اظهار امر یا به اصطلاح آغاز بعثت علنی حضرت بهاءالله که قریب به ده سال پس از اظهار امر خفی ایشان در سیاهچال طهران، روح جدیدی در کالبد مومنین امر بدیع دمید و جانی تازه به پیروان ایشان بخشید به طوری که توانستند بر رنج تبعید فائق آیند و از آن پس به نشر و تبلیغ دیانت بهائی بپردازند.

بهائیان هر ساله این دوازده روز (اول تا دوازده اردیبهشت برابر با 21 آوریل تا 2 می میلادی) را به عنوان عید رضوان جشن می گیرند. سه روز از این دوازده روز، جزء ایام محرّمه محسوب است یعنی اشتغال به کار و کسب و سایر امور اداری در این سه روز حرام می باشد. بهائیان کل ایام بالاخص این سه روز را گرامی می دارند و به ترتیب دادن ضیافات و برنامه های مخصوص در اعزاز و تکریم این ایام می پردازند. این سه روز عبارتند از روز اول اردی بهشت، مطابق اظهار امر علنی حضرت بهاءالله، روز نهم اردی بهشت، برابر با ورود اعضای عائلۀ مبارک ایشان به باغ رضوان، و روز دوازدهم که روز خروج حضرت بهاءالله از باغ رضوان به طرف اسلامبول است.

عید رضوان

عید رضوان

از فیض نسیمی خوش صد غنچۀ گل وا شد
گلزار پر از گل گشت آفاق مصفّا شد

باد سحری برخاست تا مژده وصل آرد
بلبل به نوا آمد دلداده و شیدا شد

هان موسم رضوان شد عید آمد و عید آمد
خورشید پدید آمد اسرار هویدا شد

از رحمت ربّانی طی شد شب ظلمانی
وان شاهد پنهانی باز آمد و پیدا شد

باغ و چمن و بستان شور دگری بگرفت
رخسار گل نرگس به به که چه زیبا شد

بس تازه عروس گل بر دامن شاخ آمد
دشت و دمن و صحرا مفروش ز دیبا شد

از بادۀ وصل او ساقی می گُلگون زد
تا چشم سیه مستش چون نرگش شهلا شد

قمری به نوا آمد آوای طرب سر داد
از هلهلۀ شادی افلاک فرح زا شد

ای عاشق دلخسته برخیز و تماشا کن
کان شاهد ربّانی چون ماه فریبا شد

ای منتظر رحمت آن پرده نشین آمد
گر طالب دیداری اسباب مهیّا شد

ای دیده به خود باز آ در خواب مرو زین پس
هنگامۀ گل بنگر هنگام تماشا شد

فرخنده بود این یوم بر گوی مبارک باد
کان طایر ربّانی در نغمه و آوا شد

از موهبت رویش گل خنده به بستان زد
سرو چمن از فیضش آزاده و رعنا شد

کی"سرکش" خونین دل از خویش خبر دارد
چون محو تماشای آن یار دلارا شد

شعر از جناب هوشنگ روحانی

عيد رضوان بر همه مبارک باد

 

پيام بيت العدل اعظم الهي نوروز 1391

پیروان حضرت بهاءالله در کشور مقدّس ایران ملاحظه فرمایند


با قلوبی سرشار از محبّت و اشتیاق، فرا رسیدن عید سعید نوروز را به آن عاشقان جمال رحمان و همۀ ایرانیان پاک‌جان تبریک می‌گوییم. بهار ظاهری به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء نمادی است از بهار روحانی و همان ‌گونه که این تجدید فصل به عالم طبیعت جانی تازه و صفایی بی‌اندازه می‌بخشد، در این عصر جدید روحانی نیز پرتو انوار یزدانی بر قلوب صافیه می‌تابد، نسائم روح‌پرور الهی بر گلزار افئدۀ منیره می‌وزد و سبب آگاهی و بیداری نفوس هوشمند و نیک‌اندیش می‌گردد. حال که از مواهب معنوی ایّام صیام بهرۀ وافر برده‌ و بیش از پیش از بادۀ محبّت الله سرمست گشته‌اید، امیدواریم که در این اوقات فرخنده، علی‌رغم مشکلات فراوان، فرصتی بیابید تا از پیک شادی‌آور نوروز و روایح امیدبخش این روز پیروز حظّی برید و جان و روان را توانی تازه بخشید.

در این ایّام خوش بهاری به آنچه در ایران و اکناف جهان می‌گذرد بیندیشید و ملاحظه فرمایید که چگونه فداکاری و صبر و شکیبایی شما عزیزان در برابر مصائب بی‌پایان توجّه و ستایش همگان را جلب نموده و ثمراتی بس گران‌بها به بار آورده است. یکی از ارزنده‌ترین دست‌آوردهای حاصله از این ثبوت و رسوخ، آگاهی یافتن هم‌میهنان شما به حقایق تاریخ و تعالیم امر مبارک و روش و سلوک بهائیان و آرمان‌های بشردوستانۀ جامعۀ بهائی است. در نتیجه جمّ غفیری از ایرانیان به مظلومیّت شما پی برده و بهائیان را شهروندانی دل‌سوز می‌بینند که بر اساس اعتقادات خود همواره آبادی و سربلندی ایران را مدّ نظر دارند و در اعمال و رفتارشان تلاش می‌کنند تا پیک دوستی و آشتی و مروّج اتّحاد و اتّفاق در بین مردمان باشند. آگاهی این زنان و مردان آزادۀ ایران بر حقایقِ آیین بهائی سبب شده است که عدّۀ بی‌شماری در آموزه‌های این آیین راه حلّی برای مشکلات ایران بیابند. این تحوّل مهمّ تاریخی را ارج نهید و الطاف حیّ قدیر را شاکر و سپاس‌گزار باشید. الحمد لله شما عزیزان با توکّل به خدای مهربان و اطمینان از تأییدات پروردگار منّان، این قدرت و صلابت را یافته‌اید که محدودیّت‌های بشری را زیر پا گذارید و با وجود استمرار بی‌عدالتی‌های فاحش، با عزمی راسخ راه خود را به سوی اهداف متعالی خویش ادامه دهید.

در اعتاب مقدّسۀ علیا مزید الطاف و عنایات الهی را برایتان مسئلت می‌نماییم.

[امضا: بیت العدل اعظم]