جسد یک بهایی به دلیل صادر نشدن مجوز دفن دو ماه در سردخانه مانده است
جامعه جهانی بهائی در بیانیه‌ای خبر داده نزدیک به دو ماه است جسد یک
بهائی در سردخانه‌ای در اهواز مانده، چرا که مقامات از دادن اجازۀ دفن
خودداری میکنند.
این تازهترین مورد از رشته وقایع در ماه‌های اخیر
استکه بهائیان ایران با آن درگیر بوده اند. دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ
جهانی بهائی در سازمان ملل متحد گفته است: «در سالهای اخیر بیش از ۴۰
قبرستان بهائی مورد حمله یا تخریب قرار گرفته و یا بسته شدهاند، و مقامات
مربوطه از دفن تعداد زیادی از بهائیان جلوگيری کرده و یا در آن مداخله
کردهاند.»
او می گوید بارزترین نمونهاز این دست، اقدام سپاه
پاسداراناست که از اردیبهشت ماه، دست به تخریب قبرستان تاریخی بهائیان در
شیراز زده تا یک مجتمع ورزشی و فرهنگی به جای آن بسازد. این اقدام، به رغم
درخواست سه کارشناس حقوق بشر سازمان ملل متحد در سپتامبر برای توقف کار،
همچنان ادامه دارد.
جامعه جهانی بهائی می گوید بر اساس تازه ترین
گزارشها، حدود پنج تا شش هزار‌متر مکعب از زمین تاکنون حفاری شده یا بر روی
آن ساخت و ساز انجام گرفته است.
سیمین فهندژ، سخنگوی جامعه جهانی
بهائی در سوییس، در گفت و گو با رادیو فردا می گوید که از سرنوشت اجسادی که
از گورهای قبرستان بهائیان شیراز بیرون کشیده شدهاند اطلاعی در دست نیست.
خانم فهندژ از مهر و موم شدن گورستان بهائیان در اهواز و ماندن جسد یک
بهائی در سردخانه این شهر می‌گوید.
«الان قبرستان اهواز مدتی است که توسط مقامات بسته شده، در آهنی قبرستان هم جوشکاری شده و جلوی قبرستان هم دیواری کشیده شده. در حال حاضر خبر بد دیگری هم اضافه شده که یکی از بهاییانی که در آن شهر فوت کردند به اسم آقای شامل بینا، جسدشان را الان حدود دو ماه است در سردخانه نگهداری می‌شود و اجازه دفن به خانواده داده نمی‌شود. با اینکه خانواده و افراد دیگر در این شهر تقاضاهای زیادی به مقام‌های مختلف از استاندار تا امام جمعه، تا شورای شهر و شهرداری هم ارائه کردهاند، همه این اقدامات بی‌نتیجه مانده. با اینکه این افراد تنها چیزی که می‌خواستند این بوده که اجازه داشته باشند یکی از اعضای خانواده شان را دفن کنند که به نظر می‌رسد بهاییان در ایران حتی از این حق هم محروم هستند.»
«الان قبرستان اهواز مدتی است که توسط مقامات بسته شده، در آهنی قبرستان هم جوشکاری شده و جلوی قبرستان هم دیواری کشیده شده. در حال حاضر خبر بد دیگری هم اضافه شده که یکی از بهاییانی که در آن شهر فوت کردند به اسم آقای شامل بینا، جسدشان را الان حدود دو ماه است در سردخانه نگهداری می‌شود و اجازه دفن به خانواده داده نمی‌شود. با اینکه خانواده و افراد دیگر در این شهر تقاضاهای زیادی به مقام‌های مختلف از استاندار تا امام جمعه، تا شورای شهر و شهرداری هم ارائه کردهاند، همه این اقدامات بی‌نتیجه مانده. با اینکه این افراد تنها چیزی که می‌خواستند این بوده که اجازه داشته باشند یکی از اعضای خانواده شان را دفن کنند که به نظر می‌رسد بهاییان در ایران حتی از این حق هم محروم هستند.»
خانم فهندژ، جامعه جهانی بهایی بارها اعلام کرده که
قبرستان‌های مختلفی در ایران تخریب شدند. این قبرستان اهواز که شما به آن
اشاره کردید ظاهرا نخستین مورد نیست؟
«بله در سالهای اخیر
قبرستان‌های زیادی در ایران تخریب شده یا مقامات از دفن کردن بهاییان در آن
قبرستان‌ها جلوگیری کردند. یکی از این اقدامات بی‌رحمانه در شهر شیراز بود
که ماه‌ها پیش تخریب قبرستان تاریخی بهاییان در این شهر شروع شد توسط سپاه
پاسداران و هنوز هم ادامه دارد. در حال حاضر هم سرنوشت اجسادی که توسط
سپاه از خاک درآورده شدهاند، تا بتوانند مقامات در آنجا ساختمان ورزشی
بسازند، معلوم نیست. ده ها مورد دیگر در شهر تبریز و شهرهای دیگر داشتیم که
بهاییانی که فوت کردند در شهر تبریز بدون اطلاع خانواده آنها جسد این
افراد به شهر میاندوآب برده شده و در آنجا خاک شده. در یک مورد که اخیرا‌ً
اتفاق افتاد دختر یازده سالهای به اسم مهنا سمندری که در تبریز فوت کرد و
دچار معلولیت هم شده بود حتی اجازه دفن این کودک هم به خانواده داده نشده و
این دختر را به شهر میاندوآب منتقل کردند. در مورد دیگری فردی که فوت شده
بود در ملافه بیمارستان و بدون اطلاع به خانواده به خاک سپرده شد.»
ظاهرا بین تشریفات خاکسپاری در دیانت بهایی و اسلام تفاوت‌هایی وجود دارد.
تابوت یکی از آنها است. بهاییان در تابوت به خاک سپرده می‌شوند و مسلمانان
در کفن. ظاهرا‌ً این یکی از موارد اختلافی است که بین جامعه بهایی و
مسئولان هست؟
«بله هر فردی باید این حق را داشته باشد که بتواند بنا
به قوانین و تشریفات دینی و مذهبی و اعتقادی به خاک سپرده شود. یکی از
قوانین دیانت بهایی این است که فردی که فوت می‌کند پارچه‌ای می‌پیچند و در
تابوت می‌گذارند و این تابوت را خاک میکنند. بهاییان در ایران در تمام طول
زندگی‌شان با آزار و اذیت‌های بسیاری روبه‌رو می‌شوند. اجازه تحصیل
ندارند. بدون دلیل زندانی می‌شوند. اجازه کار ندارند. با تمام این مشکلات
باز با تمام قلب دوست دارند که به ایران خدمت کنند و هنوز هم آنجا زندگی
میکنند و این مشکلات را متحمل می‌شوند حتی اجازه دفن هم به آنها داده
نمی‌شود.»
